Uitvaartfotografie

Het vastleggen door Ron Moes van het allerlaatste afscheid van uw dierbare, geeft u de gelegenheid om het op een later tijdstip en in alle rust nog eens terug te kijken op de uitvaart.
Het album kan een bijdrage leveren aan het verwerken van verdriet en troost bieden, ook aan diegenen die niet bij de begrafenis of crematie aanwezig konden zijn.

Reacties:

Hallo Ron,

Ik wilde nog even zeggen dat we het boek heel erg mooi vinden.

Mijn moeder was erg onder de indruk, die verloor zich direct in het boek toen ze het onder ogen zag.
Ze vond het heel erg mooi, en het hielp haar de herinnering aan de dag naar boven te halen. Mama is een beelddenker en heeft zelf ook altijd oog gehad voor fotografie, en haar vielen direct allerlei details op van vlakverdeling, kleur en licht in de foto’s. Dat heeft ze allemaal benoemd dus was ze wel even bezig :). En dat ondanks de Alzheimer! Ze heeft wel 100 x gezegd hoe mooi ze het vond en ze kijkt veel in het boek.

Zelf was ik ook verrast, hoeveel het boek voor me doet. Ik merk dat ik er elke dag even in kijk. Het was een mooi afscheid voor ons. In de vaart van het moment en de hoeveelheid regelwerk en emoties gaat veel aan je voorbij. Om het hele proces terug te zien in beelden die inderdaad de gevoelslading treffend weer geven is heel prettig. Het is ook geen verdrietig boek, maar een heel warm boek geworden.
En als moeder vond ik de foto van Lennart met zijn saxofoon zowel op de omslag als binnenin het boek natuurlijk geweldig :)!

Hartelijke groet, Annemieke

Gelukkig hebben we de foto’s nog,

Hoe goed je een uitvaart ook voorbereidt, met hoeveel aandacht je samen een afscheid ook vormgeeft, toch hoor ik soms in het nagesprek: ‘Het is een beetje langs me heen gegaan’. En dat is zó begrijpelijk. In de wirwar van emoties, op de dag dat alles samenkomt, kan de uitvaart soms als in een roes worden beleefd. Het is menseigen, misschien wel een beschermingsmechanisme als emoties te groot zijn.

Vorige week ontving ik twee mooie dozen. Afkomstig van de uitvaartfotograaf die onlangs twee reportages had gemaakt. Ik nam ze mee naar de nagesprekken. Te beginnen met de twee dochters die hun vader waren verloren. Voor het nagesprek ging ik naar het verpleeghuis waar hun moeder woonde, vanwege haar dementie. Het openen van het fotoboek emotioneerde haar direct zichtbaar, ondanks dat ze van de dag zelf al niet zoveel meer kon herinneren. Toch hielpen de beelden haar wel om een vage puzzel opnieuw te leggen. En de tranen maakten al snel ruimte voor een glimlach: ‘Het was toch wel een mooie dag, hè..’

Enkele dagen later overhandigde ik het andere boek aan een broer en zus. In korte tijd waren hun beide ouders overleden. De uitvaart van hun moeder hadden ze niet vastgelegd; toen hun vader plotseling stierf wilden ze dat graag anders. Een fotoboek als herinnering, voor zichzelf maar ook voor de kleinkinderen. Samen bekijken hoe het was, wie er was en hoe het ging. Maar ook: de uitvaart bekijken vanuit een ander perspectief want, zo zei de zoon: ‘Ik was eigenlijk vooral met mijn eigen verdriet bezig..’ Het boek vertelde het complete verhaal van de uitvaart; eigenlijk nog mooier dan wat hij in zijn eigen gedachten had. ‘Gelukkig hebben we de foto’s nog’ grapte hij, vanuit de spanning van het moment. Maar gelijk had hij zéker. Want foto’s zijn herinneringen en dat is al wat overblijft. En als het helpt om iemand blijvend te herinneren, als het helpt om samen terug te kijken op een mooie dag, dat is dat troostend. En dan is dat zéker een geluk.

Bericht van Aster Uitvaartzorg.